Kerstin Gier - "Zieleń Szmaragdu"

                                Zieleń Szmaragdu
                                     Kerstin Gier
 

Tytuł Oryginalny : Smaragdgrün

Wydawnictwo : Egmont

Liczba stron : 360

Co robi dziewczyna, której właśnie złamano serce? To proste: gada przez telefon z przyjaciółką, pochłania czekoladę i całymi dniami rozpamiętuje swoje nieszczęście. Ale Gwen – podróżniczka w czasie mimo woli – musi wziąć się w garść, chociażby po to, żeby przeżyć. Nici intrygi z przeszłości także dziś splatają się w zabójczą sieć. Złowrogi Hrabia de Saint Germain jest bardzo bliski swego celu: Gwendolyn musi stanąć do walki o prawdę, miłość i własne życie. 

„Zieleń Szmaragdu” to już ostatnia część Trylogii Czasu. Mimo, że czuję rozczarowanie, że nie będzie więcej części, uważam, że autorka postąpiła słusznie. Nie próbowała wymyślić czegoś na siłę. A nasza wyobraźnia pracuje, więc możemy sobie snuć ciąg dalszy przygód Gwen i Gideona.

Gwen jest załamana, po ostatniej rozmowie z Gideonem, ale nie pozwala się pochłonąć tej rozpaczy. To właśnie teraz wszystko ma się wyjaśnić. Dużymi krokami zbliża się bal na który zaprosił ją Hrabia. Jaką role odegra na nim nasza Gwen? Czy Gideon pomoże jej odkryć prawdę? Czy wreszcie poznają tajemnicę? I co z uczuciami Gideona do Gwen? Możecie się tego dowiedzieć tylko i wyłącznie czytając tą książkę.

Jest to chyba najlepsza część z całej trylogii. Trzyma w napięciu i nie pozwala się od niej oderwać. Akcja jest żywa i dynamiczna. Co chwilę są niesamowite zwroty akcji, przez co nie jest przewidywalna. Napięcie stale rośnie i towarzyszy czytelnikowi do końca. Co do fabuły to można powiedzieć, że „Zieleń Szmaragdu” jest jedną wielka tajemnicą. Aluzje i informacje potrzebne do ich rozwikłania, zostały przez autorkę tak sprytnie ukryte, że czytelnik do samego końca nie może być pewny jak to wszystko się zakończy. Można się pobawić w Sherlocka Holmesa i starać się je rozwikłać, ale już po chwili Kerstin ujawnia nam kolejne części układanki i nasze teorie zostają obalone. Jednak niektóre zakończenia poszczególnych wątków są dla mnie niespodziewane i z zaskoczenia wytrzeszczam oczy.

Bohaterowie to kawał dobrej roboty. Są żywi, rzeczywiści i nieprzewidywalni. Na oczach czytelników zmieniają nie tylko siebie, ale i swoje poglądy, dzięki czemu cały czas stanowią zagadkę. Jako dziewczynie oczywiście najbardziej spodobał mi się Gideon, mogłabym śpiewać do niego ballady. Gwen również się zmieniła. Wydoroślała i stała się twardsza. Zaś Xemerius jest taki sam. Jego dialogi z Gwen ciągle rozśmieszają mnie do łez.

Co do przewidywalności, to raczej tego terminu nie można odnieść do całościowego obrazu książki. Co prawda sam wątek romantyczny, a właściwie jego zakończenie jest łatwe do przewidzenia, jednak w ogóle nie psuje to frajdy z czytania.

Podsumowując, „Zieleń Szmaragdu” jest chyba najlepszą częścią Trylogii Czasu. Zapewnia wspaniałą i emocjonującą przygodę, aż do ostatniej strony. Na pewno zapadnie wam w pamięć i nie raz będziecie do niej wracać (oczywiście jeżeli ją przeczytacie).

W mojej ocenie ta książka dostaje 6+/6 :).

„- Panno Gwendolyn, dlaczego zdjęła Pani chustę? To wbrew przepisom. - Myślałam, że to szczur – Powiedziałam rzucając Gideonowi ponure spojrzenie – I wcale się tak nie pomyliłam.”

Cytat z książki „Zieleń Szmaragdu”