Elizabeth Haran - "Szept Wiatru"

Amelia Divine jest zamożna, kapryśna, zepsuta… i nieszczęśliwa. Niedawno w tragicznych okolicznościach straciła niemal wszystkich najbliższych. W trakcie podróży do nowej rodziny dochodzi do katastrofy: parowiec, którym płynie, idzie na dno po zderzeniu z rafą koralową. Amelia zmusza swoją przyjaciółkę Lucy, by ta oddała jej miejsce w szalupie ratunkowej. Lucy ginie, Amelia jest jedną z dwóch ocalałych osób. Druga to Sarah Jones, której sąd zamienił karę więzienia na pracę na farmie prowadzonej przez owdowiałego farmera z siedmiorgiem dzieci. W wyniku uderzenia w głowę Amelia traci pamięć. Sarah korzysta ze sposobności i podaje się za nią w nadziei, że nigdy więcej już jej nie zobaczy i że skieruje swoje życie na nowe, lepsze tory. Przeznaczenie chce jednak inaczej: losy dwóch młodych kobiet splatają się na dobre w poruszającej historii o miłości, chciwości i zdradzie.

Po książkę „Szept wiatru” sięgnęłam z dwóch powodów. Pierwszy z nich to intrygujący opis na tylnej okładce. Drugi to piękna okładka, a chyba każdy przyzna mi racje że to jeden z pierwszych elementów które nas w książce zaciekawia. Kiedy już miałam książce w ręce zaczęłam się zastanawiać... Jak zdołam przeczytać książkę której główną bohaterką jest zepsuta panienka, która w dodatku przyczynia się do śmierci swojej służącej? Moje wątpliwości okazały się całkowicie bezpodstawne. „Szept wiatru” pochłonął mnie już od pierwszych stron.

  

Akcja powieści toczy się na odludnej wyspie w Australii pod Konic XIX w. Pierwszy raz czytałam książkę, której wydarzenia miały tam miejsce i muszę przyznać, że jestem pełna podziwu dla autorki, która zręcznie potrafiła wpleść opisy przyrody, informacje na temat fauny i flory, które mogłyby być żywcem wyjęte z encyklopedii, jednak nie męczyły a nawet dodawały powieści uroku.

Książka jest napisana w trzeciej osobie dzięki czemu poznajemy odczucia wszystkich

bohaterów powieści. Rozdziały są podzielone ze względu na miejsce akcji co pozwala nam śledzić wydarzenia z życia zarówno Amelii jak i Sary

Elizabeth Haran zapewnia nam w tej książce niesamowitą dawkę emocji. Już pierwszy rozdział pozwala nam na wyrobienia sobie zdania na temat charakteru obu bohaterek, ale gwarantuje, że wasza opinia o nich zmieni się podczas lektury niejednokrotnie. „Szept wiatru” to książka, która wyzwala skrajne uczucia od nienawiści do sympatii, od skrajnej irytacji do współczucia. Emocjonalna huśtawka, która towarzyszyła mi przez niemal cały czas czytania sprawiała, że tym bardziej nie mogłam się oderwać od lektury. Moim zdaniem właśnie pisanie o uczuciach stanowi największy atut autorki. Emocje bohaterów sprawiają wrażenie autentycznych i szczerych do tego stopnia, że czytając odczuwałam te same emocje... złość, irytacje, nienawidziłam tych bohaterów, którzy knuli i przeszkadzali, a dla kontrastu czułam się wręcz zakochana czytając o miłości i tęsknocie. Oczywiście szturmem moje serce wziął wątek miłosny, który Haran umiejętnie wplotła w fabułę tak, aby nie zdominował powieści, ale był widoczny.

Mojej jedyne zastrzeżenie budzi epilog, który według mnie powinien zawierać więcej szczegółów na temat przyszłości bohaterów (ale jest to chyba zastrzeżenie każdego czytelnika, który tak jak ja przywiązuje się do bohaterów) jednak w ostatecznym rozrachunku nie wpływa to na moją opinie o książce.

Moja ocena: 6/6

Tytuł Oryginalny: Die Insel der Roten Erde

Ilość stron: 575

Wydawnictwo: Akurat

Szczerze polecam „Szept wiatru”. Jest to książka do której nie da się podejść obojętnie, a kilka osób może nawet dostrzeże morał... Z niecierpliwością czekam na inne książki tej autorki.

Za możliwość przeczytania dziękuję

Wydawnictwu AKURAT